γράφει ο Πάνος Κωνσταντόπουλος

Πρωινό στα βουνά της Αρκαδίας, μαζί με τον Μάρτιν. Ανεβαίνω στα μονοπάτια του Μαινάλου. Προορισμός η Μαδάρα στα 1.758 μέτρα. Οκτώβρης μήνας και εδώ το φθινόπωρο καλωσορίζει κιόλας τον χειμώνα. Ο Μάρτιν, που οι παππούδες του θα κυνηγούσαν κάποτε σε αυτά τα βουνά ή σε κάποια άλλα ακόμη πιο ψηλά, το απολαμβάνει πολύ. Το δικό μου βλέμμα είναι καρφωμένο στο ανηφορικό μονοπάτι, αλλά το χέρι μου περνάει συνεχώς από την τσέπη μου για να βεβαιωθώ ότι το κινητό μου είναι μαζί μου. Όσο ανεβαίνω η απορία μου μεγαλώνει. Θα έχει σήμα; «Σήμα καμπάνα», που λέει και το σποτ. Θα ακούω ραδιόφωνο μετά τα δύσκολα περάσματα; Το λαγωνικό ακούραστο ρουφάει και χαίρεται τις μυρωδιές. Φτάνω στην καλύβα του Maδουρο-Νικόλα. Να ξαποστάσω λίγο. Η παλάμη μου γλιστράει στην τσέπη μου και φέρνω το παγωμένο κινητό κοντά στο πρόσωπό μου. Και όπως το είχα φοβηθεί: σήμα μηδέν. Και πώς να ήταν αλλιώς. Παντού μόνο δέντρα και πουθενά κεραίες. Ευτυχώς δηλαδή. Αλλά πώς θα περάσω μισή ώρα ξεκούρασης χωρίς πληροφορία, χωρίς τραγούδι, χωρίς να ξέρω τι κάνουν οι φίλοι μου; Κενό!  Η μήπως όχι; Το κινητό μου είναι γεμάτο με podcast που είχα κατεβάσει στην Αθήνα. Το play πατήθηκε γρήγορα με τη σιγουριά ότι και αυτό το podcast να μη με καλύψει, έχω μπροστά μου, στο κινητό μου, δεκάδες άλλες επιλογές. Το podcast ξεκινάει! Ο Μάρτιν αρχίζει να δείχνει νευρικότητα. Έχει καταλάβει ότι η προσοχή μου δεν είναι πια αποκλειστικά στραμμένη σε αυτόν. Ίσως και να έχει δίκιο. Το λαγωνικό το έχει μυριστεί. Μια νέα αγαπημένη μπήκε ανάμεσά μας: podcast. Η «άγνωστη αγαπημένη» των ημερών. Στους περιπάτους στην πόλη, στο αυτοκίνητο, στο αεροπλάνο, στο γυμναστήριο… στης εξοχής τα πρωινά. Podcast παντού.